Inflammaging komt mogelijk alleen voor in geïndustrialiseerde samenlevingen.

Veroudering wordt geassocieerd met toegenomen chronische ontstekingen, een fenomeen dat bekend staat als inflammaging, dat verband houdt met verschillende ziekten en voorheen als universeel werd beschouwd. Nu heeft een internationaal team gegevens geanalyseerd over 19 ontstekingsgerelateerde eiwitten in vier verschillende populaties: twee geïndustrialiseerde (uit Italië en Singapore) en twee niet-geïndustrialiseerde (de Tsimane-populatie van het Boliviaanse Amazonegebied en de Orang Asli-populatie van Maleisië). De resultaten tonen aan dat ontstekingen, lang beschouwd als een kenmerk van veroudering, mogelijk geen universele menselijke ervaring zijn, volgens deze studie door een team van de Mailman School of Public Health aan Columbia University (VS). Het onderzoek suggereert dat "verouderingsontsteking" - een chronische, laaggradige ontsteking die geassocieerd wordt met veroudering - een bijproduct lijkt te zijn van geïndustrialiseerde levensstijlen en aanzienlijk varieert tussen wereldpopulaties. De resultaten zijn gepubliceerd in ' Nature Aging '.

De onderzoekers analyseerden gegevens van vier bevolkingsgroepen: twee geïndustrialiseerde groepen, de Italiaanse InCHIANTI-studie en de Singapore Longitudinal Study on Ageing (SLAS), en twee niet-geïndustrialiseerde inheemse bevolkingsgroepen, de Tsimane in het Boliviaanse Amazonegebied en de Orang Asli op het Maleisische schiereiland. Hoewel de ontstekingssignatuur vergelijkbaar was tussen de twee geïndustrialiseerde bevolkingsgroepen, gold dit niet voor de inheemse groepen , waar de mate van ontsteking grotendeels werd bepaald door infecties in plaats van leeftijd.

"In geïndustrialiseerde omgevingen zien we een duidelijk verband tussen ontstekingen en ziekten zoals chronische nierziekte", zegt hoofdauteur Alan Cohen. "Maar in populaties met een hoge infectiegraad lijkt ontsteking meer de last van infectieziekten te weerspiegelen dan veroudering zelf."

Interessant is dat inheemse bevolkingsgroepen, met name de Tsimane, weliswaar een hoog constitutief ontstekingsniveau hadden, maar dat dit niet met de leeftijd toenam en, belangrijker nog, niet leidde tot de chronische ziekten die geïndustrialiseerde samenlevingen teisteren. Sterker nog, de meeste chronische ziekten – diabetes, hartziekten, Alzheimer, enz. – komen zelden of vrijwel niet voor bij inheemse bevolkingsgroepen . Dit betekent dat zelfs wanneer inheemse jongeren profielen hebben die op het eerste gezicht lijken op die van oudere geïndustrialiseerde volwassenen, deze profielen niet tot pathologische gevolgen leiden.

"Deze bevindingen dagen het idee dat ontstekingen op zichzelf slecht zijn echt uit", zegt Cohen. "Het lijkt er eerder op dat ontstekingen – en mogelijk ook andere verouderingsmechanismen – sterk contextafhankelijk zijn. Aan de ene kant is dat een uitdaging, omdat er geen pasklare antwoorden op wetenschappelijke vragen zullen zijn . Aan de andere kant is het veelbelovend, omdat het betekent dat we kunnen ingrijpen en dingen kunnen veranderen."

De studie gebruikte een panel van 19 cytokinen, kleine immuunsignaleringseiwitten, om ontstekingspatronen te analyseren. Hoewel deze markers overeenkwamen met veroudering in de Italiaanse en Singaporese datasets, werden ze niet gerepliceerd bij de Tsimane en Orang Asli, wier immuunsysteem werd gevormd door aanhoudende infecties en verschillende blootstellingen aan de omgeving.

Een van de belangrijkste conclusies van het onderzoek was dat ontstekingsmarkers sterk verband hielden met chronische ziekten bij geïndustrialiseerde bevolkingsgroepen, maar niet bij inheemse bevolkingsgroepen.

Het onderzoek stelt de hypothese van universele biomarkers voor veroudering ter discussie en suggereert in plaats daarvan dat immunologische verouderingsprocessen populatiespecifiek zijn en sterk worden beïnvloed door het exposoom – de totaliteit van blootstelling aan omgevingsfactoren, levensstijl en infecties.

"Deze resultaten wijzen op een evolutionaire mismatch tussen ons immuunsysteem en de omgeving waarin we momenteel leven", legt Cohen uit. "Het is mogelijk dat inflammatoire veroudering niet direct een gevolg is van veroudering, maar eerder een reactie op geïndustrialiseerde omstandigheden."

De bevindingen benadrukken hoe belangrijk het is om bij het onderzoeken van verouderingsprocessen rekening te houden met culturele, omgevings- en levensstijlfactoren. Bovendien stellen ze bestaande paradigma's rondom inflammatoire veroudering ter discussie.

De auteurs pleiten voor een herevaluatie van hoe veroudering en ontstekingen in populaties worden gemeten en benadrukken de noodzaak van gestandaardiseerde, contextgevoelige instrumenten. "Factoren zoals de omgeving, levensstijl – bijvoorbeeld intensieve fysieke activiteit of een zeer vetarm dieet – en infecties kunnen allemaal de veroudering van het immuunsysteem beïnvloeden", voegt Cohen eraan toe. "Inzicht in hoe deze elementen op elkaar inwerken, kan helpen bij het ontwikkelen van effectievere wereldwijde gezondheidsstrategieën."