Ik beschouwde mijn willekeurige blauwe plekken als dagelijkse stoten, maar het was het eerste teken van een dodelijke ziekte. Nu zeggen artsen dat ik nog maar een paar maanden te leven heb.

Aanvankelijk leken de kleine blauwe plekken verspreid over haar lichaam onschuldig. Als docent houtbewerking dacht Elaine Hold er niets van.

'Ik was gewend om veel te stampen, klappen op te vangen en een beetje onhandig te zijn, dus toen er iets gebeurde, maakte ik me niet echt zorgen,' herinnert ze zich.

Toen de toen 46-jarige moeder van twee uit Newcastle ook last kreeg van kortademigheid en vermoeidheid, ging ze naar haar huisarts, maar bloedonderzoek leverde niets op. Haar symptomen werden toegeschreven aan bronchitis, een aandoening die ze al jaren had.

In feite waren het waarschuwingssignalen voor een zeldzame, agressieve vorm van bloedkanker , waaraan de meeste patiënten binnen vijf jaar overlijden.

Het was Elaines echtgenoot die geschrokken was van de vele blauwe plekken die bleven verschijnen en verdwijnen, en die haar uiteindelijk aanspoorde om opnieuw medische hulp te zoeken.

Er werd opnieuw een bloedonderzoek aangevraagd – en binnen een dag kreeg ze een dringend telefoontje van het ziekenhuis met de mededeling dat ze haar tas voor de nacht moest inpakken en niet alleen mocht komen. De diagnose was acute lymfatische leukemie. Elaine herinnert zich het moment dat ze het hoorde: 'Ik was compleet in shock – ik heb er echt om gelachen.

'Tot dan toe dacht ik echt dat het gewoon een infectie was. De behandeling begon meteen, dus ik kreeg geen kans om het te verwerken, maar door de jaren heen heeft het echt een mentale tol geëist van mij en mijn familie.'

Elaine moest haar baan opzeggen en het dagelijks leven werd haar steeds moeilijker. Uit angst om een ​​virus op te lopen, wat dodelijk kan zijn bij leukemie, vermeed ze de deur uit te gaan.

Sindsdien is Elaines ziekte vier keer succesvol behandeld en teruggekeerd. Ze heeft chemotherapie, radiotherapie en zelfs een stamceltransplantatie ondergaan. 'Het eiste echt zijn tol, ik voelde me ongelooflijk zwak en lag vaak wekenlang in het ziekenhuis', zegt ze.

'Elke keer dat ik te horen kreeg dat ik in remissie was, duurde de opluchting maar kort. Ik wist gewoon dat het terug zou komen. Ik heb bijna alle beschikbare behandelingen gehad, maar niets kan de kanker definitief genezen.'

Een stamceltransplantatie – voorheen bekend als beenmergtransplantatie – wordt vaak gebruikt bij agressieve bloedkankers zoals leukemie.

De behandeling berust op het verwijderen van het zieke beenmerg van de patiënt (waar bloedcellen worden aangemaakt) door middel van chemotherapie of radiotherapie. Vervolgens wordt het vervangen door gezonde stamcellen.

Deze zijn meestal afkomstig uit het bloed of beenmerg van een donor. Zodra ze zijn toegediend, komen ze in het beenmerg van de patiënt terecht, waar ze uitgroeien tot normale rode bloedcellen, witte bloedcellen en bloedplaatjes. Zo krijgt het lichaam in feite een nieuw bloedproducerend systeem zonder kanker.

Bij de transplantatie van Elaine werden stamcellen gebruikt die door haar oudste zoon waren gedoneerd. Artsen noemden hem een ​​'halve match'.

Dat betekende dat sommige van zijn immuunmarkers (eiwitten op het oppervlak van cellen die het immuunsysteem helpen onderscheid te maken tussen lichaamseigen weefsel en vreemde stoffen) overeenkwamen met die van haar, maar andere niet.

Zonder een perfecte match is de kans groter dat de nieuwe cellen het lichaam van de patiënt aanvallen, waardoor de procedure riskanter wordt en de kans kleiner is dat de kanker volledig geneest. Maar in negen jaar na haar diagnose is er nog steeds geen perfecte donor gevonden.

Om de zware behandeling te kunnen doorstaan, deed Elaine mee aan liefdadigheidsactiviteiten en leidde ze houtbewerkingssessies voor weduwnaars.

Lees meer

Nu is de ziekte terminaal geworden. Met Kerstmis vertelden de artsen haar dat ze nog maar een paar maanden te leven had.

Door de laatste terugval vormden zich ophopingen van leukemiecellen rond haar ribben en ruggengraat. Ze hield er zes botbreuken aan over en is nu afhankelijk van een rolstoel.

'Hier vandaag zijn is een wonder,' zegt ze. 'Ik weet niet zeker wat de toekomst voor me in petto heeft of hoe groot mijn toekomst zal zijn, maar wat ik wel weet, is dat ik die in geluk zal doorbrengen. Ik wil geen moment van deze kostbare tijd die me gegeven is, verspillen.'

Acute lymfatische leukemie ontstaat wanneer witte bloedcellen ongecontroleerd gaan groeien, het beenmerg overbelasten en de gezonde cellen verdringen.

Het is de meest voorkomende kinderkanker in Groot-Brittannië en dankzij moderne behandelingen overleven nu meer dan negen op de tien kinderen de ziekte. Maar voor volwassenen is het beeld ontnuchterender: de overlevingskansen dalen sterk met de leeftijd.

Jaarlijks krijgen ongeveer 750 volwassenen de diagnose, van de 10.000 nieuwe gevallen van leukemie. Toch blijkt uit onderzoek van de liefdadigheidsinstelling Leukaemia Care dat slechts 14 procent van de bevolking de vier belangrijkste symptomen kan benoemen.

'Een vroege diagnose is erg belangrijk bij leukemie, dus het is belangrijk dat patiënten op de hoogte zijn van de symptomen,' aldus professor Hendrik-Tobias Arkenau, een specialist in bloedkanker bij University College London Hospitals.

Naast blauwe plekken, vermoeidheid en onverklaarbare bloedingen, moeten patiënten volgens hem ook oppassen voor plotseling gewichtsverlies, nachtelijk zweten en koorts.

'Het is ook belangrijk dat patiënten volhouden. Helaas is het, vooral bij zeldzame vormen van kanker, onwaarschijnlijk dat ze de diagnose meteen krijgen. Dus teruggaan naar de dokter als de situatie niet verbetert of verandert, is essentieel.'

Fiona Hazell, directeur van Leukaemia UK, voegt eraan toe: 'Veel mensen zijn zich pas bewust van de symptomen als zijzelf of iemand die ze kennen de diagnose krijgt. Maar een vroege diagnose redt levens, dus we willen ervoor zorgen dat meer mensen weten dat ze contact met hun huisarts moeten opnemen voor een volledig bloedbeeld als ze zich zorgen maken.'