Kwellende vragen waarvan ik nooit wist dat ik ze zou stellen totdat ik begon te vechten tegen ongeneeslijke kanker

De man lag vredig op bed en glimlachte en riep zachtjes uit dat hij zijn nieuwe matras comfortabeler wilde hebben dan een doodskist. Hij zag eruit alsof hij een goed maar zwaar leven had gehad en legde uit dat het de laatste matras zou zijn die hij ooit zou kopen, dus dat hij er flink wat centen aan kon uitgeven. We waren een paar maanden voor de pandemie in een beddenwinkel. Maar hij had het niet tegen mij. Hij had het tegen een verkoper. Ik gaf mijn verkoopster een veel minder poëtische zin over waarom ik op een woensdagmiddag in een beddenwinkel was: ik ging verhuizen naar een appartement en had een matras nodig.

Dat was ongeveer vijfenhalf jaar geleden. Toen realiseerde ik me nog niet dat de matras die ik die dag kocht misschien wel de laatste zou zijn die ik ooit zou kopen. Het wordt aanbevolen om een ​​matras elke zeven jaar te vervangen (dit lijkt wel op de diamantregels), dus officieel zou ik in januari 2027 een nieuwe moeten kopen.

Dat is drieënhalf jaar nadat ik de diagnose ongeneeslijke darmkanker kreeg. Naar verluidt leeft slechts 11% van de mensen met deze diagnose langer dan vijf jaar - dus is het echt de moeite waard om een ​​bed te kopen dat ik maar 18 maanden ga gebruiken?

Ik had een soortgelijke gedachte toen ik deze week een nieuwe telefoon kocht (met nieuw bedoel ik een refurbished toestel).

De belangrijkste reden dat ik een nieuwe telefoon heb gekocht, is dat hij goed moet werken met alle apps en apparaten die ik nodig heb om videoclips op te nemen en mijn 'reis' door kanker vast te leggen voor een serie die je kunt vinden op de socialemediakanalen van de Daily Express.

Maar het zette me wel aan het denken. Is dit echt de laatste telefoon die ik ooit zal kopen?

Ik probeer mijn spullen altijd netjes te houden. Zo heb ik al sinds 1996 dezelfde platenspeler. Mijn vorige telefoon heb ik in 2019 gekregen, dus de grote vraag is of ik tot 2031 kan upgraden naar een nieuwe, moderne Android-telefoon die dan op de markt komt.

Maar het leven van een kankerpatiënt draait niet zozeer om nette broeken en het monteren van beschermfolies op opgeknapte telefoons.

Het gaat meer om de vraag "Wat als dit mijn laatste is?", maar niet weten bij wie je terecht kunt voor antwoorden.

Kankerpatiënten hebben veel vragen over hun emotionele welzijn. Ziekenhuismedewerkers zeggen: "Neem contact met ons op als je iets nodig hebt", maar zeggen nooit of dat met een specifieke persoon is, of dat "ons" staat voor "bel de telefooncentrale en we verbinden je door". Wie geeft hen dan daadwerkelijk antwoorden?

Kankerpatiënten hebben net zoveel behoefte aan emotionele steun van hun medische team als aan fysieke zorg.

Daarom voeren we bij Daily Express de campagne Cancer Care. Zo willen we ervoor zorgen dat iedereen die tegen de ziekte vecht, zowel tijdens als na de behandeling mentale ondersteuning krijgt.