Uzdolnienia: szybkość umysłu, powolność systemu

Sybille Beyer lubi mówić szybko. Czyta trzy lub cztery książki jednocześnie, przeskakując między tematami. Oglądając telewizję, jednocześnie robi na szydełku lub na drutach. Niedawno jednak musiała wyłączyć oglądanie filmu dokumentalnego o przyrodzie. „Prowadzący mówił bardzo wolno” – wspomina Sybille Beyer. „Myślałem, że moja głowa eksploduje”. Mózg chce być czymś zajęty. W przeciwnym wypadku Twoje myśli zaczną błądzić.

Sybille Beyer wie teraz, że jest niezwykle utalentowana – i że jej mózg jest wyjątkowo dobrze połączony. Po przeczytaniu książki na ten temat, pod koniec życia zaczęła podejrzewać pewne rzeczy. W wieku 53 lat odważyła się wykonać test na inteligencję. Potwierdził, że jej inteligencja jest ponadprzeciętna. „Byłem taki szczęśliwy” – wspomina Beyer. „Nie dlatego, że byłem szczególnie mądry. Ale dlatego, że w końcu zrozumiałem, dlaczego nie mogę się wtopić i nie wyróżniać”.

Już jako studentka Sybille Beyer czuła się dziwnie i inaczej. „Myślałam, że to moja wina” – mówi, rozglądając się wstecz. Uważano ją za kujonkę i osobę, która wszystko wie. Potrafiła pisać zanim jeszcze poszła do szkoły. Kiedy jednak w pierwszej klasie poproszono ją, aby tak jak wszystkie inne dzieci, setki razy przećwiczyła pisanie pojedynczych liter, odmówiła wykonania tego zadania. „Już mógłbym to zrobić.”

To była pierwsza sytuacja, kiedy usłyszała, że ​​nie kończy spraw tak, jak należy. Po prostu interesowała się wieloma różnymi tematami. Uznano, że była dobra. Pomimo doniesień, nie zostali oni uwzględnieni w zajęciach. Ona i tak zawsze wszystko wie. „Czy uważasz, że jesteś lepszy od innych?” – Sybille Beyer słyszała to powiedzenie raz po raz. Mogła jedynie śledzić lekcje ze wszystkimi ich schematami i powtórzeniami, rysując równolegle. „Moi nauczyciele nie mogli tego zrozumieć” – mówi 60-latek. Skup się na tym, co zostało powiedziane – powiedzieli wtedy. Materiał nauczania był dla niej łatwy do przyswojenia. Jednakże, jako osoba o nierozpoznanym talencie, nie nabyła żadnych strategii uczenia się.

Sybille Beyer dowiedziała się o swoim talencie dopiero późno.

Źródło: Prywatne

„To tragedia, gdy talent zostaje źle oceniony” – mówi Tanja Gabriele Baudson. Profesor psychologii różnicowej z Uniwersytetu Nauk Stosowanych Charlotte Fresenius w Wiesbaden wie, że uzdolnienia mogą objawiać się w sposób bardziej złożony, niż wskazują na to powszechne stereotypy. Na przykład historia jednego z cudownych dzieci, które już w wieku trzech lat doskonale grało na pianinie. Albo intelektualny geniusz matematyki. Wiele osób odkrywa swoją wysoką inteligencję dopiero w późnej dorosłości, przez co nie udaje im się w pełni wykorzystać swojego potencjału w szkole i życiu zawodowym. W takim przypadku odmówiono by im możliwości kariery w tradycyjnym tego słowa znaczeniu.

Sybille Beyer wzbudzała także kontrowersje w swoim życiu zawodowym. Była karana już kilka razy. Ponieważ ignorowała status przełożonych, proponowała nietypowe rozwiązania problemów, przeskakiwała między tematami i mówiła oraz myślała wyjątkowo szybko. Swoim zachowaniem rozbijała hierarchie, uważano ją za osobę trudną we współpracy, a w efekcie tego, mimowolnie, wielokrotnie zmieniała pracę.

Aby znaleźć odpowiednią pracę, ukończyła trzy praktyki: dziennikarkę, informatyka i stolarza. Zrozumiała: Taka, jaka jestem, jestem zła. „Sama zdolność jest czymś wspaniałym” – mówi dziś Beyer. „Ale reakcja otoczenia często bywa problematyczna”. Często czuła się winna i kilkakrotnie przechodziła przez fazy depresyjne.

„Pogląd, że utalentowani ludzie mogą wszystko zrobić sami, po prostu dlatego, że są inteligentni, nie jest prawdziwy” – mówi profesor psychologii Baudson, który prowadzi badania dotyczące inteligencji i uzdolnień. Jako członek zarządu stowarzyszenia wybitnie uzdolnionych „Mensa” odpowiada również za dział naukowo-badawczy.

Szacuje się, że w Niemczech około dwa procent społeczeństwa charakteryzuje się ponadprzeciętną inteligencją. Nie ma jasnych naukowych definicji uzdolnień; Różnią się one również w zależności od kontekstu kulturowego. Jednakże iloraz inteligencji (IQ) stanowi odpowiedni wskaźnik oceny zdolności poznawczych – wyjaśnia Baudson. W tym kraju za osobę uzdolnioną uważa się osobę z ilorazem inteligencji 130 lub wyższym.

Dlaczego niektórzy ludzie mają wyższą inteligencję niż inni? Naukowcy nie zrozumieli tego jeszcze w pełni. Mózg pracuje wydajniej i jest mniej elementów rozpraszających uwagę, gdy informacje płyną strumieniem. Szacuje się, że około 50–70 procent inteligencji jest dziedziczne. Jednak to, w jaki sposób ten potencjał rozwija się w toku życia, w dużej mierze zależy od środowiska – wyjaśnia Baudson. A często nie oddaje to sprawiedliwości ludziom wyjątkowo utalentowanym.

Badania jednoznacznie wskazują, że pomijanie klas, wcześniejsze posyłanie dzieci o ponadprzeciętnej inteligencji do szkoły, oferowanie dodatkowych, szczegółowych kursów i nauka w grupie z innymi utalentowanymi uczniami może czasem mieć pozytywny wpływ na wyniki w nauce. „Przebywanie wśród osób o podobnej inteligencji ma również wpływ na samopoczucie emocjonalne i społeczne” – mówi Baudson. Jest to szczególnie ważne w okresie dojrzewania, gdy osobowość szczególnie się rozwija.

Baudson uważa, że ​​uzdolnienia powinny być także naturalnym elementem zarządzania różnorodnością w środowisku pracy. Przykładowo miejsca pracy powinny być zaprojektowane w sposób, który pozwoli pracownikom rozwijać kreatywność. Aby móc zagłębić się w temat. Biuro typu open space? Często jest to nieodpowiednie. Jednakże promowanie uczniów wybitnie uzdolnionych w szkołach i firmach jest obecnie wyjątkiem. „Obecna debata na temat integracji skupia się bardziej na deficytach, podczas gdy uzdolnienia są nadal postrzegane jako swego rodzaju problem luksusowy” – krytykuje Baudson.

Kiedy Sibylle Beyer chodziła do szkoły na początku lat 70., tematowi „zdolności” w pedagogice poświęcano niewiele uwagi. Chciałaby wiedzieć wcześniej, dlaczego wypadła z obiegu. Obecnie Sybille Beyer nie planuje już poważnych zmian w karierze. „Ale teraz żyję trochę szczęśliwiej”. Badania historyczne, szycie na potrzeby wystaw historycznych: druga praca jako przewodnik muzealny to obecnie dobry wybór. Działa także jako rzecznik stowarzyszenia na rzecz dzieci wybitnie uzdolnionych, a możliwość kontaktu z ludźmi o podobnych poglądach jest dla niej bardzo korzystna. Świadomość, że nie jesteś jedyną osobą, której potencjał pozostaje niewykorzystany, jest wyzwalająca.