De bizarre reactie van de consultant op mijn kankercomplicatie liet mij versteld staan
Ik keek in de spiegel en zag hoe mijn kapper langzaam mijn haar knipte. Ik had in de loop der jaren vaak in diezelfde stoel gezeten, meestal voor sollicitatiegesprekken of Kerstmis, of om even een gevoel van ooh-la-la te krijgen voordat ik op vakantie ging. Door de jaren heen verliet ik altijd met een gevoel van geluk de salon met mijn nieuwe kapsel. Ik heb geluksmomenten gedeeld met mijn kapper en veel geleerd over hoe Slowaken Kerstmis vieren.
We hebben het erover gehad dat ik pech heb in de liefde en hebben gespeculeerd hoe ik haar misschien al kende voordat ik haar kende, aangezien ze twintig jaar geleden een van de vrouwen was die crowdsurfte vanaf de bar in het nabijgelegen O'Neill's. En natuurlijk hebben we, aangezien dit het Verenigd Koninkrijk is, veel gepraat over het weer en de feestdagen.
Maar deze keer was het anders. In plaats van blij en trots mijn nieuwe kapsel te showen, ging ik weg met een korter kapsel dan ooit tevoren, zonder enige twijfel dat ik kanker had.
Vroeger kon ik de ziekte zomaar vergeten als ik niet in het ziekenhuis lag, gewogen werd, bloedonderzoek moest ondergaan, door mijn medische team werd gevraagd of ik last had van diarree en dan urenlang aan een chemo-infuus lag terwijl ik Mini Cheddars at.
Maar nu is er elke keer dat ik in de spiegel kijk voordat ik mijn appartement verlaat een permanente herinnering: het kortere haar herinnert me eraan dat elke stap die ik zet er weer een is richting mijn graf.
Het had niet zo moeten zijn. Toen ik twee zomers geleden voor het eerst de diagnose ongeneeslijke darmkanker kreeg, werd me verteld dat ik mijn haar niet zou verliezen. De specialist had in zekere zin gelijk, want ik ben niet al mijn haar kwijt. Maar in de loop van de maanden maakte mijn trots plaats voor een krullende, schaapachtige haardos die geleidelijk dunner werd tot hij er absoluut belachelijk uitzag.
Als ik zeg belachelijk, dan bedoel ik dat ik lang, lang haar aan de zijkanten had en een dikke lijn in het midden van mijn hoofd waar bijna niets doorheen liep.
Ik heb het onlangs tijdens een consult met een consultant besproken, maar hij zag niet hoe pijnlijk het voor mij was dat ik langzaam mijn identiteit verloor.
Hij was óf heel slecht in het lezen van de lichaamstaal van mensen, óf hij had totaal geen verstand van mentale gezondheid, want volgens hem is kaal worden iets wat mensen overkomt als ze 40 zijn.
Dat kan in zijn familie zo zijn, aangezien hij al op zijn dertigste te maken kreeg met een enorm terugtrekkende haarlijn, maar in mijn familie is het ongekend. We nemen ons haar mee het graf in.
En ik had het graf in gedachten toen ik mijn kapper vroeg mijn haar er zo normaal mogelijk uit te laten zien. Het ziet er inderdaad veel beter uit dan voorheen, toen het dat vreemde, vlekkerige stukje haar had. Maar nu dient het als een constante herinnering aan mijn reis naar de dood.
Mijn haar zou teruggroeien als ik stopte met de chemotherapie. Maar omdat mijn kanker ongeneeslijk is, zal die alleen stoppen als mijn behandeling niet meer werkt en tumoren mijn lichaam verwoesten, of als de NHS geen geld meer heeft om mijn medicijnen te betalen.
Ik behoor niet tot de gelukkigen die te horen krijgen dat de kanker is verdwenen, of in medische termen dat er "geen bewijs van ziekte" is.
Dat betekent dat medische teams hun patiënten indien nodig kunnen doorverwijzen naar specialisten, zodat ze hulp kunnen krijgen bij al hun gevoelens over kanker, zoals haarverlies en andere problemen waar ze mee te maken hebben.
En, afgaande op mijn recente ontmoeting met de specialist, die niet begreep hoe een kankerpatiënt zich voelt over haaruitval, moeten er ook trainingen zijn voor medische teams, zodat ze meer weten over psychische gezondheidsproblemen.
Help ons alstublieft in onze kruistocht door de petitie te ondertekenen. Zo kunnen we ervoor zorgen dat de overheid en de NHS luisteren en ervoor zorgen dat kankerpatiënten geestelijke gezondheidszorg krijgen.
Daily Express
