De diagnose kanker krijgen en bang zijn

Soms, als de dingen die je moet zeggen te veelomvattend en te vol zijn, weet je niet waar je moet beginnen. Je bent bang om te verdrinken in de diepte van wat je te zeggen hebt. Ik! Ik ben een schrijver... Het woord 'schrijver', dat eerder als een bijvoeglijk naamwoord dan als een beroep wordt gezien, staat voor mijn naam... Maar ik ben in de eerste plaats een lezer. En dan bedoel ik niet alleen boeken lezen; ik lees mensen, gezichten, handen, geluiden die uit monden komen, stiltes, dieren, gras, bergen... Kortom, ik lees alles wat mijn ogen aanraken en mijn oren horen.

Ik ben stil sinds de dag dat ik afgelopen november de diagnose borstkanker kreeg. Ik heb ook niet geschreven. Ik concentreerde me volledig op het lezen. Hoewel mijn handschrift vreselijk is en mijn gezicht leesbaar, had ik moeite met lezen. Ik wist alleen dat ik dit proces in mijn eigen privacy wilde meemaken.

Te vaak worden we overspoeld door politieagenten die ons vertellen wat we moeten denken en hoe we ons moeten voelen. Velen van hen omringen de plaats van het ongeval, met goede bedoelingen, en bellen misschien de politie als er een ambulance nodig is, of de brandweer als dat nodig is.

“Politieagenten,” zei ik tegen mezelf terwijl ik probeerde mezelf te lezen, “emotionele politieagenten zijn niet goed voor mij.”

EMOTIE MONITORING

Ik heb een veiligheidslint om mezelf gespannen en me eerst op mijn eigen gevoelens gericht. In deze gekke tijd waarin relaties geen namen hebben en oorlogen niet eens beginnen zonder dat ze zijn verklaard, is het niet makkelijk om je eigen gevoelens te definiëren. Het benoemen van mijn gevoelens is als therapie en helpt me altijd.

Emotie I: Angst.

Mijn cellen waren in de war en kwamen in opstand. Er zat een junta in me tegen me. Het is niet prettig als de vijand van een mens een deel van hemzelf is. "Ik ben bang," zei ik hardop tegen mezelf.

Emotie II: Angst.

Terwijl ik innerlijk aan het onderhandelen was en vroeg: "Kunnen we deze kwestie in der minne regelen?", was ik bang voor de toekomst. Dat de toekomst niet zou komen...

Emotie III: Confrontatie

Ik heb mijn hele leven nagedacht over kwesties die met kinderen en vrouwen te maken hebben, maar ik heb mijn eigen vrouwelijkheid altijd met kinderachtigheid bedekt. ​​Ik was niet iemand die mijn uiterlijk benadrukte en ik negeerde altijd fysieke complimenten. Het is nog steeds geen deugd die ik voorop zou stellen in mijn waardenpakket, maar ik heb het gevoel dat ik mijn eigen vrouwelijkheid niet zo sterk kan onderdrukken. Voor zover ik weet is er goed uitzien niet illegaal, maar in het bedrijfsleven, vooral in de intellectuele wereld, wordt het als een misdaad ervaren.

Ik hou er niet van om van mezelf vervreemd te zijn. Daarom kon ik het niet eens verdragen om mijn haar opzij te scheiden, maar zie daar, ik ben kaal. Mijn haar is weg. Mijn wenkbrauwen, mijn wimpers... Mijn menstruatiecyclus waar ik elke maand over vloekte... Mijn vruchtbaarheid, ook al was ik daar absoluut niet van plan... En mijn borsten... Alles wat een vrouw was, werd me in één dag afgenomen. Ik kon niet eens de tijd vinden om te klagen over de opvliegers van de menopauze, te midden van zoveel pijn die ik tegelijkertijd moest doorstaan.

Emotie IV: Spijt

In veel toespraken heb ik gezegd: "Borsten zijn er voor de voeding van baby's, voor het vermaak van mannen... Borsten hebben geen enkel nut voor ons." Ik had er spijt van dat ik dit had gezegd en dacht dat ik mijn eigen lichaam pijn deed. Maar toch gebruikte ik een soortgelijke zin in mijn nieuwe roman.

Emotie V : Vertrouwen

Ik heb veel geluk met mijn artsen. Dat ik ze kan vertrouwen, heeft me een heel comfortabele omgeving gegeven. Vertrouw op de vooruitgang in de wetenschap en de geneeskunde. Luister alleen naar de wetenschappers en laat ze alsjeblieft spreken.

Ondanks de eindeloze bewaking door de 'emotionele politie' zag ik dit niet als een straf, zocht ik geen schuld bij mezelf en klaagde ik niet: "Waarom overkomt mij dit?" Helaas overkomt het één op de zeven vrouwen. Met andere woorden, niemand van ons is zo bijzonder, positief noch negatief. Het goede nieuws is dat er oplossingen zijn.

DE KRACHT VAN TOEVAL EN GEWELDIGE DOKTERS

Omdat ik elk jaar mijn controles had, werd de tumor vroeg ontdekt. ​​Dat is heel belangrijk. Zulke dingen gebeuren meestal plotseling en mensen weten niet wat ze moeten doen. Wij weten het niet, maar er zijn mensen die het wel weten.

Terwijl ik de vraag stelde: "Wat moet ik nu doen?", stond specialist dr. Didem Altay Gazi voor me. Met een meelevende en zelfverzekerde blik verwees ze me door naar borstchirurg prof. dr. Mustafa Tükenmez. Na een aantal onderzoeken, beeldvorming en biopsieën werd besloten om eerst te behandelen en daarna te opereren. Ik heb veel geluk gehad dat prof. dr. Pınar Saip en prof. dr. Mehmet Akif Öztürk mijn oncologische behandeling hebben uitgevoerd.

Ik zette mijn drang om te begrijpen en te leren opzij. Ik heb dit onderwerp nooit bestudeerd, ik heb er nooit onderzoek naar gedaan. Ik wilde niet leren, ik wilde mezelf niet verwarren met het weinige dat ik wist. Ik keek niet eens naar de resultaten van mijn bloedonderzoek. Ik wist dat ik in goede handen was en ik geloofde in de kracht van toeval.

Terwijl ik wachtte tot het ministerie van Volksgezondheid mijn medicatie goedkeurde, vertelde Mustafa Tükenmez me dat beide borsten gedraineerd zouden worden. Tijdens dezelfde operatie zou plastisch chirurg Associate Prof. Dr. Emre Hocaoğlu ook de protheses inbrengen. Nadat ik dit nieuws had ontvangen, annuleerde ik mijn lezing en handtekeningenactie niet, maar ging ik naar het Başakşehir Vrouwencentrum van de gemeente Istanbul. Ik sprak over de maatschappelijke kwesties die ik in mijn romans behandel en de moeilijkheden waarmee vrouwen te maken hebben. Daarna rende ik naar de lezing die ik zou geven aan de Boğaziçi Universiteit. De ogen van de chauffeur vulden zich met tranen toen hij mijn telefoongesprekken in de auto hoorde, en ik voelde me verdrietig toen ik zijn gezicht las.

WACHTEN OP DE LENTE IN EEN SNEEUWBOL

Twee weken later keurde het Ministerie van Volksgezondheid mijn medicijnen goed en binnen 16 uur begon mijn behandeling.

Het eerste deel van de behandeling was afgerond en om verschillende redenen werd mijn operatie uitgesteld tot een onbepaalde datum. Het is een lang verhaal... Hoewel mijn angst toenam, werd de operatie toch op de geplande dag uitgevoerd. Het enige probleem was dat ik hier 18 uur van tevoren over werd geïnformeerd... Prof. Dr. Emre Çamcı voerde het anesthesieonderzoek met spoed uit en ik kon naar de operatiekamer.

Veel andere artsen en zorgprofessionals die ik tijdens dit proces heb ontmoet, hebben mijn pad verlicht. Ik ben hen allemaal dankbaar. Ik weet echt niet hoe ik mijn radioloog, specialist dr. Ahmet Sözer, die me praktisch heeft geadopteerd, moet bedanken voor de kracht die hij me heeft gegeven.

Wat had ik kunnen doen om het te verdienen dat ik zoveel goede mensen tegelijk ontmoette?

Ik heb een winter en een lente zonder contact en mensen doorgebracht, als in een sneeuwbol. Het moeilijkste waren de strengere beperkingen door de pandemie. Ik kon niemand knuffelen; geen vriend, geen kind, geen puppy, geen kat. De geiten die ik elke lente knuffelde... Maar dat is voorbij. Nu? Nu is er een nieuwe lente!