Hoe Ernst Jünger bijna 103 jaar oud werd

De dag na zijn zeventigste verjaardag, met de bijbelse leeftijd op zijn gezicht, begint Ernst Jünger aan een dagboek dat de uitgeverij Tusquets uitgeeft onder de titel After Seventy (vertaald door Andrés Sánchez Pascual) en dat op 30 maart 1965 begint met een wandeling door Wilflingen, een stadje waar de Duitse denker teruggetrokken leefde met zijn vrouw Liselotte, die hij liefkozend Taurita noemde, omdat zij onder het sterrenbeeld Stier was geboren.

Het is fascinerend om te zien hoe Jüngers denken mythologie combineert met wetenschappelijke analyse. Het lezen van zijn dagboeken leidt ons naar dat ongrijpbare punt tussen twee schijnbaar tegengestelde, maar complementaire werelden. Zo verrast Jünger ons met zijn precisie en gevoeligheid in het waarnemen van de signalen van zijn omgeving. Zo ontmoet Jünger tijdens deze eerste wandeling, waarmee hij het dagboek opent, een hagedis. Hij vindt hem op een van de rotsen op de heuvel waar het "Schatkasteel" staat. Het is een reëel beeld dat Jünger dankzij zijn interpretatieve vaardigheden naar een fictieve dimensie transporteert , culminerend in de beschrijving van de huid van het reptiel als "bruin met groene strepen". Jünger vraagt ​​zich vervolgens af of dit de eerste lente-uitstap van de hagedis zou kunnen zijn; hij leek slaperig, alsof hij nog restanten van zijn winterslaap had. Jünger nadert hem met grote voorzichtigheid en aait hem.

Er heerst een gevoel van wederopstanding in de lente, lijkt Jünger ons te vertellen; een gevoel dat het "vitale bestaan" versterkt. Winterslaap kwam voor Jünger het dichtst in de buurt van "genieten van tijd die tot de grens van de waarneming is uitgerekt". Met een precieze zinsbouw die vergelijkbaar is met die van Borges of Canetti – om twee uitstekende voorbeelden te noemen – laat Jünger zich van zijn Duitse woonplaats naar het Verre Oosten leiden voor een reis van vijf maanden. Gedreven door nieuwsgierigheid ontdekt hij botanische soorten zoals de Ravenala, bekend als de reizigerspalm, die zijn bladeren als een waaier opent en waarvan de kronen boven de muren van de tuinen van Singapore uitsteken.

In een ander artikel legt Jünger uit dat warmbloedige dieren vatbaarder zijn voor de dood dan koudbloedige dieren, omdat ze, zo zegt hij, hun temperatuur binnen nauwe grenzen moeten houden. Overmatige hitte leidt tot koorts, en een tekort aan warmte tot bevriezing, en in dit verband wijst Jünger op airconditioning als een "kosmische provocatie". Ter verduidelijking verwijst Jünger naar het begin van de wereld, toen "wezens in Gaia leefden als in de baarmoeder van een moeder", ondergedompeld in de warmte van moerassen of de zee. Wanneer er afkoeling optrad, vervolgt Jünger, deden de organismen die overleefden dat dankzij hun aanpassing, waardoor een nieuw evenwicht met de omgeving werd bereikt. Daarom overleven warmbloedige dieren zoals zeehonden in koud water, en hun bestaan ​​leidt tot de regressieve vorm van vissen die, "om bevriezing te voorkomen, een beschermende laag hebben ontwikkeld."

Met deze uitstapjes in de natuur neemt Jünger ons mee van nieuwsgierigheid naar kennis op een onherhaalbare reis. Zijn dagboeken, en met name de bundel die we hier bespreken, zijn een ware wetenschappelijke verklaring; een voorbeeld van hoe je een pad bewandelt waar voorspelling en verrassing elkaar afwisselen tot wijsheid is bereikt.