Ik stopte meer dan twintig keer per nacht met ademen – één ding veranderde de manier waarop ik sliep

Er zijn weinig dingen belangrijker voor je algehele welzijn dan een goede nachtrust . En niets brengt dat duidelijker onder de aandacht dan moeite hebben met een goede nachtrust.

Het is iets waar ik al mijn hele volwassen leven last van heb en na jaren van worstelen besloot ik eindelijk dat het genoeg was en vroeg ik mijn huisarts om me door te verwijzen naar het slaapteam van mijn lokale gezondheidsraad. Het duurde vijf jaar voordat ik een afspraak kreeg ( de kleine kwestie van een wereldwijde pandemie speelde daar misschien een rol in ), maar eind vorig jaar kon ik eindelijk bij een specialist terecht.

Mijn lieve partner had me verteld dat ik soms stop met ademen als ik slaap, en het slaapteam van de gezondheidsraad vertelde me dat ik maar liefst 22 keer was gestopt met ademen in de nacht dat ik onder controle stond, een aandoening die slaapapneu wordt genoemd.

Dat klinkt als veel – en het is natuurlijk niet ideaal – maar blijkbaar wordt dat eigenlijk als redelijk gemiddeld beschouwd als het gaat om slaapapneu. Ik had wel eens gehoord van CPAP-apparaten (Continuous Positive Airway Pressure), maar voor zover ik weet had ik er nog nooit een in het echt gezien.

Het was dan ook een verrassing om een verrassend modern ogend apparaat voorgeschoteld te krijgen: een strak zwart kastje ter grootte van een broodtrommel, met een lange slang bevestigd aan een siliconenmasker. Het apparaat werkt door je luchtwegen open te houden door perslucht door het masker te blazen.

Toen ik het masker voor het eerst opzette, was mijn eerste gedachte dat ik een beetje op Bane uit de Batman-film The Dark Knight Rises leek. Helaas lijk ik niet op Tom Hardy als ik het afzet.

Er zijn nogal wat instellingen op het apparaat om aan te passen, maar uiteindelijk is het echt zo simpel als op een knop drukken om het aan en uit te zetten als je wakker wordt. Ik zou het moeten gebruiken wanneer ik slaap, ook als het maar een middagdutje is – en het is verrassend hoe snel ik eraan gewend raakte.

Ik had verwacht dat ik moeite zou hebben om te slapen met een masker strak op mijn gezicht, maar ik merk het eigenlijk nauwelijks. Het enige echt schokkende is als ik wakker word terwijl het op volle kracht staat en een straal perslucht in mijn longen blaast – maar er zit een knop op het apparaat om de druk in zo'n situatie te laten afnemen.

Het is ook lang niet zo luid als ik had verwacht. Ik had iets in de buurt van een straalmotor naast mijn bed verwacht, maar het is echt niet eens zo luid als een bureauventilator. Tenzij je je masker afzet of de slang losmaakt terwijl hij aan staat, maakt hij een alarmerend venijnig zuigend geluid. Les geleerd.

Maar het is niet te ontkennen dat het niet het meest elegante apparaat ter wereld is. Met een masker op mijn gezicht en een lange slang eraan, moet ik onwillekeurig denken aan dat stukje in Alien, waar een face-hugger zich vastklampt aan John Hurt. Gelukkig beweert mijn geduldige partner dat hij er geen probleem mee heeft.

Maar voel ik me na zes maanden anders? Eerlijk gezegd: niet echt.

Ik word nog steeds nauwelijks uitgerust wakker – maar het aantal keren dat ik 's nachts gemiddeld stop met ademen is gedaald van meer dan twintig naar slechts twee of drie, wat alleen maar goed kan zijn. Ik heb te horen gekregen dat ik over twee jaar een vervolgafspraak heb, dus misschien voel ik me dan anders.