Hoe werkt de chemie van verlangen? | Seks met Esther

Ze zeggen dat verlangens vanzelf ontstaan, als ondeugende vlinders die zonder waarschuwing landen. Maar dat is niet waar. Verlangens worden gekookt. Ze worden gekweekt. Ze worden gevormd door tijd, context, contact, woorden en bovenal door de geest. Want ja, hoewel het soms lijkt alsof alles zich op de begane grond afspeelt, bevindt de ware fabriek van verlangen zich op zolder: in het hoofd.

Van neurochemie tot erotische literatuur, mensen hebben naar verklaringen gezocht om te begrijpen waarom ze op bepaalde momenten, bij bepaalde mensen, of onder bepaalde licht-, stemmings- of zelfs muzikale omstandigheden opgewonden raken van iets. Sommigen geven de schuld aan feromonen, die onzichtbare moleculen waarvan ze zeggen dat ze ons als geparfumeerde zombies meeslepen. Maar de waarheid is dat we niet alleen opgewonden neuzen zijn: we zijn ook verhalen, angsten, herinneringen, prikkels en een enorm archief aan dingen die ons hebben doen huiveren... of gapen.

In de praktijk is verlangen een complexe symfonie. Soms begint het allemaal met een onverwachte blik. Andere keren is het niet eens vuurwerk dat de vonk doet overslaan. En dat is het punt: verlangen komt niet automatisch. Het is geen rode knop of een magnetronrecept. Verlangen is een creatief proces, een puzzel die biologie, emotie en een beetje fantasie combineert, want niemand wil iets doen alsof hij een schuld aflost.

Het interessante is dat deze mysterieuze chemie kan worden aangeleerd, gestimuleerd en opnieuw uitgevonden. Daar is de kunst van het converseren, van anders kijken, van het ontdekken van andere manieren van strelen, voor bedoeld. De huid heeft een geheugen, en als je haar met poëzie behandelt, kan ze zich herinneren waarom ze zo van het bedje houdt. Natuurlijk werkt geen enkele chemie als je de realiteit van het lichaam negeert.

(Lees verder: Achteraf )

Slecht slapen, stress, leven in angst of lijden aan een hormonale stoornis kunnen de beste en de slechtste aspecten van elkaar loskoppelen . En het ergste is: je denkt misschien dat het probleem bij het een, het ander of allebei ligt, terwijl het in werkelijkheid is dat niemand er iets over heeft gezegd.

Daarom is praten over verlangen – eerlijk gezegd, zonder taboes of onzin – een manier om het te hebben. Zeggen "Ik vind dit leuk" of "Ik heb er vandaag geen zin in" zou niemand moeten beledigen of afschrikken. Verlangen wordt niet geforceerd; het wordt gekweekt. En als er chemie is, laat die dan met het hele lichaam zijn, niet alleen met de sappen.

(Wij raden aan: het ligt niet aan het speeltje, maar aan jou )

Dus ja: er zijn feromonen, er zijn hormonen, er zijn neurotransmitters zoals dopamine en oxytocine die hun werk doen. Maar er is ook geheugen, tederheid, medeplichtigheid en huid. Verlangen is geen magische vonk die op goddelijk bevel verschijnt. Het is een vlam.

die nieuw leven wordt ingeblazen als men leert het met enthousiasme te blazen... en met kunst.

Want als dat gebeurt, laat het dan uit verlangen zijn, niet uit gewoonte. Laat het lekker ruiken, laat het mooi klinken, laat het zacht aanvoelen. Laat het een vleugje wetenschap hebben, een vleugje magie, en al het plezier van het niet al te veel hoeven uit te leggen. Tot ziens.