Zasugerowano, że w Wielkiej Brytanii można by zapobiec około 180 000 zgonów z powodu COVID-19, podejmując odpowiednie środki ostrożności

Profesor University College London dr Anthony Costello napisał artykuł zatytułowany „Decyzja Wielkiej Brytanii o niehamowaniu COVID-19 podnosi kwestie dotyczące doradztwa medycznego i naukowego” w recenzowanym tygodniku naukowym BMA The British Medical Journal.

Według artykułu, kraje takie jak Chiny, Japonia i Korea Południowa rozpoczęły zdecydowaną realizację strategii tłumienia epidemii za pomocą wczesnych testów, śledzenia kontaktów, kwarantanny i wsparcia finansowego już 24 stycznia 2020 r., co można uznać za początek pandemii.

28 stycznia brytyjska Grupa Doradcza ds. Sytuacji Nadzwyczajnych (SAGE) podjęła decyzję o podjęciu reakcji na epidemię na podstawie grypy, w odróżnieniu od innych krajów, pomimo zaleceń Światowej Organizacji Zdrowia (WHO).

W artykule stwierdzono, że przyczyną tego stanu rzeczy mógł być fakt, iż plan przygotowań na wypadek pandemii grypy z 2011 r. mógł mieć wpływ na stanowisko SAGE.

W tych samych dniach kraje takie jak Grecja, Norwegia, Irlandia i Niemcy podjęły kroki zgodne z zaleceniami WHO, podczas gdy jedynie Anglia i Szwecja zdecydowały się postępować zgodnie z zaleceniami grypy.

W marcu, mimo że Ministerstwo Zdrowia przygotowało raport wskazujący na spadek liczby zakażeń i wskaźników hospitalizacji w krajach próbujących stłumić epidemię w Azji, SAGE nie zmieniło swoich zaleceń.

Na początku marca celem było kontrolowanie rozprzestrzeniania się wirusa, aby osiągnąć odporność populacyjną w kraju, ale SAGE podjęła decyzję o zwiększeniu liczby zgonów i strat finansowych, przygotowując się na grypę, która rozprzestrzeniała się zbyt szybko, aby można ją było kontrolować za pomocą testów, zamiast kontrolować epidemię za pomocą testów na COVID-19.

Na przykład Korea Południowa śledziła rozwój epidemii, wykonując 18 000 testów dziennie w dwóch punktach zapalnych, w których epidemia była najczęstsza, ale nie przeprowadzono żadnych testów w Londynie i West Midlands, gdzie epidemia była najczęstsza w Anglii.

Korea Południowa włączyła w ten proces również lekarzy rodzinnych i studentów medycyny, natomiast Wielka Brytania wolała korzystać z usług wolontariuszy.

Japonia i Korea Południowa zapewniają wsparcie finansowe osobom, które muszą poddać się kwarantannie przez 14 dni, natomiast w Wielkiej Brytanii przyznano wsparcie o wartości 96 funtów, na co stać bardzo niewiele osób. Wielka Brytania stała się jednym z trzech krajów zapewniających najmniejsze wsparcie w zakresie opieki zdrowotnej wśród krajów Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD).

W Wielkiej Brytanii tylko 1 na 5 osób, u których na początku epidemii wystąpiły objawy COVID-19, poddała się testom, a spośród nich tylko 43% poddało się kwarantannie trwającej 14 dni.

Z powodu błędów popełnionych w walce z epidemią, do końca 2023 r. w Wielkiej Brytanii objawy COVID-19 wykazywało 1,9 mln osób. Ponad 800 000 osób straciło pracę z powodu długotrwałych skutków choroby.

Podczas gdy kraje azjatyckie, które podjęły działania represyjne, odnotowały w 2020 r. wzrost gospodarczy, Wielka Brytania doświadczyła największego spadku gospodarczego od 1709 r., na poziomie 9,8%.

Wielka Brytania wydała od 310 do 410 miliardów funtów na walkę z COVID-19 i 450 miliardów funtów na wsparcie gospodarki.

Według szacunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego, Chiny wydały 440 dolarów na osobę na kontrolę COVID-19, podczas gdy Wielka Brytania wydała od 5700 do 6030 dolarów na osobę.

W artykule oszacowano, że gdyby zastosowano podobną strategię tłumienia jak w Korei Południowej, wskaźnik śmiertelności w Wielkiej Brytanii byłby niższy i można by zapobiec około 180 000 zgonów.

W artykule skrytykowano strukturę członkowską SAGE, płeć i liczebność członków, a także wezwano do pilnej reformy strukturalnej w celu przygotowania się na przyszłe epidemie.