Społeczeństwo. „Drunkoreksja”, niebezpieczna mieszanka diet i pijaństwa, powszechna wśród młodych ludzi

To zjawisko jest równie niepokojące, co niepokojące. Chociaż spożycie alkoholu wśród młodzieży jest niższe niż 10 lat temu , ryzykownych zachowań nie ubywa. Po „binge drinking”, anglosaskim terminie opisującym „jednorazowe, intensywne picie”, pojawiła się „drunkorexia”, neologizm wywodzący się ze skróconego słowa „ drined ” (oznaczającego „być pijanym”) i anoreksji. „To zespół ryzykownych zachowań żywieniowych, które obejmują formy ograniczania spożycia alkoholu w trakcie, przed lub po spożyciu alkoholu” – wyjaśnia Ludivine Ritz, wykładowczyni psychologii i neuropsychologii na Uniwersytecie w Caen w Normandii.

Te zachowania służą kilku celom, w tym szybszemu upijaniu się i/lub rekompensowaniu kalorii z wypitego alkoholu. Niektórzy prowokują wymioty lub stosują środki przeczyszczające, podczas gdy inni rezygnują z jedzenia. Jeszcze inni podejmują ćwiczenia fizyczne w celu utraty wagi. Niektóre profile są szczególnie niepokojące: „Niektórzy młodzi ludzie popadają w „drunkoreksję”, ponieważ źle się czują, mają objawy lęku, depresji lub niskiej samooceny”.

Zjawisko to nie jest zupełnie nowe: termin ten pojawił się po raz pierwszy w 2008 roku na łamach „ New York Timesa” . Jednak w Europie i Francji badania nad tymi praktykami zaczęto prowadzić dopiero niedawno. Wstępne dane są niepokojące: „Zrozumieliśmy, że zachowanie to dotyka prawdopodobnie co drugiego młodego konsumenta” – ostrzega Ludivine Ritz. „Drunkoreksja” występuje głównie wśród uczniów szkół średnich i studentów: pojawia się u nastolatków w wieku 13 lat i utrzymuje się do 25. roku życia. „Badania przeprowadzone wśród dorosłych pokazują, że im jesteśmy starsi, tym bardziej zmniejsza się częstotliwość tego zachowania” – podkreśla.

Motto „jedzenie to oszustwo”, często powtarzane na studenckich imprezach, dobrze ilustruje to zjawisko. Wykładowca-badacz ostrzega przed trywializacją tych zachowań wśród młodych ludzi, którzy nie postrzegają ich jako problematycznych. „Dla niektórych to rodzaj rutyny. W czwartkowe wieczory niejedzenie przed wyjściem na imprezę staje się normą. Albo następnego ranka pójście na siłownię lub opuszczenie śniadania, aby zrekompensować kalorie” – zauważa wykładowca.

Media społecznościowe odgrywają w tym procesie kluczową rolę. Po pierwsze, ponieważ przekazują nakazy piękna, chwaląc szczupłość u dziewcząt i kulturystykę u chłopców. Po drugie, trywializują to zjawisko, a nawet je zachęcają: „Na niektórych platformach społecznościowych, takich jak TikTok, Snapchat, a nawet YouTube, można znaleźć wskazówki dotyczące »drunkoreksji«” – zauważa Ludivine Ritz. Dodaje: „Dla niektórych jest to coś atrakcyjnego, zabawnego i daje poczucie przynależności. Nadal istnieje dość silny nakaz spożywania alkoholu na imprezach ”.

Na TikToku mnożą się świadectwa: „Niejedzenie przez cały dzień przed pójściem do klubu, żeby szybciej się upić i w ten sposób mniej zapłacić za drinki” – pisze jeden z użytkowników. „Nie róbcie tego, ja tak robiłam, kiedy byłam młoda i zawsze tego żałowałam – ryzyko amnezji, gwarantowane wymioty, krótko mówiąc, czeka mnie fatalna noc” – ostrzega inny internauta. Na swoim koncie @angel_addict, obserwowanym przez ponad 20 000 osób, młoda kobieta opowiada o swojej drodze jako była alkoholiczka. „Wielu z was pyta mnie, skąd wiecie, że macie problem z alkoholem” – dodaje. Następnie opisuje coś, co przypomina „drunkoreksję”: „Kiedy byłam młoda, tak bardzo chciałam utrzymać euforię, że nie chciałam jeść, żeby utrzymać ten efekt”.

Chociaż francuscy naukowcy wciąż badają konsekwencje tych zachowań, wiedzą, że nie są one pozbawione zagrożenia. „Ostatecznie istnieje ryzyko, że u tych młodych ludzi rozwiną się zaburzenia odżywiania (ED) ” – wyjaśnia Ludivine Ritz, wykładowczyni psychologii i neuropsychologii. U tych młodych dorosłych spożywanie alkoholu do poziomu upojenia alkoholowego może również wpływać na mózg, który wciąż dojrzewa. Nie wspominając o bezpośrednich konsekwencjach: „Są bardziej narażeni na niechciane stosunki seksualne, przemoc lub poważniejsze omdlenia”.

Ludivine Ritz uważa, że ​​kolejny krok jest jasny: musimy przejść od dokumentacji naukowej do działań zbiorowych i polityki zdrowia publicznego.