Dit zijn de genetische sleutels tot stotteren.

Een grootschalig onderzoek, waaraan meer dan een miljoen mensen deelnamen, heeft de genetische factoren achter stotteren onthuld en de basis gelegd voor verder onderzoek dat kan leiden tot eerdere identificatie of therapeutische vooruitgang voor de stoornis.

De bevindingen van dit onderzoek, geleid door onderzoekers van de Vanderbilt University in de Verenigde Staten, laten zien dat er 57 verschillende genomische regio's zijn die verband houden met stotteren en suggereren ook een gedeelde genetische structuur tussen deze stoornis, autisme en depressie. De resultaten werden onlangs gepubliceerd in het tijdschrift Nature Genetics .

Volgens onderzoekers zou een beter begrip van de oorzaken van stotteren een einde kunnen maken aan achterhaalde ideeën over de stoornis, die vaak bij het grote publiek leven en die bijdragen aan het stigma.

Lees: Sean Combs zou DIT bedrag kunnen betalen om borgtocht te krijgen Wat is stotteren precies?

Stotteren, gekenmerkt door herhaling van lettergrepen en woorden, verlengingen van klanken en pauzes tussen woorden, is de meest voorkomende spraakstoornis en treft naar schatting 400 miljoen mensen wereldwijd. aldus onderzoeker Jennifer Below, directeur van het Vanderbilt Genetics Institute en hoogleraar geneeskunde aan het Vanderbilt University Medical Center.

"Niemand begrijpt echt waarom iemand stottert; het is een compleet mysterie. En dat geldt voor de meeste logopedische aandoeningen, die nauwelijks zijn onderzocht omdat ze geen ziekenhuisopname vereisen, maar enorme gevolgen kunnen hebben voor de kwaliteit van leven", aldus Below.

Jongeren die stotteren, melden dat ze vaker gepest worden, dat ze tot een lagere sociale klasse behoren en dat ze negatievere onderwijservaringen hebben. Daarnaast kan het probleem een negatieve impact hebben op de kansen op werk, de prestaties op het werk en het geestelijk en sociaal welzijn.

Kijk: waarom is augustus volgens Mhoni Vidente de "maand van de oneindigheid"? Wanneer ontstaat stotteren?

Ontwikkelingsstotteren komt meestal voor bij kinderen tussen de 2 en 5 jaar oud. Ongeveer 80 procent van hen herstelt spontaan, met of zonder logopedie. Hoewel het aanvankelijk vrijwel evenveel jongens als meisjes treft, komt het later vaker voor bij adolescenten en volwassen jongens.

"Historisch gezien beschouwden we muzikaliteit, spraak en taal als drie afzonderlijke entiteiten, maar deze onderzoeken suggereren dat er mogelijk sprake is van een gedeelde genetische basis: dat de hersenarchitectuur die onze muzikaliteit, spraak en taal controleert, mogelijk deel uitmaakt van een gemeenschappelijk pad", aldus de onderzoeker.

Onderzoeker Dillon Pruett, medeauteur van het onderzoek en zelf lijdend aan de stoornis, benadrukte het aantal onbeantwoorde vragen over stotteren. Nadat hij had vastgesteld dat er veel genen bij betrokken zijn, is hij ervan overtuigd dat dit onderzoek het stigma dat aan stotteren kleeft, kan wegnemen en nieuwe therapeutische benaderingen kan ontwikkelen.

*Blijf op de hoogte van het nieuws, word lid van ons WhatsApp- kanaal .