Ik had bijna mijn ziekenhuisbezoek afgezegd vanwege een verstopte neus, maar toen redde een afspraak mijn leven

De NHS levert fantastisch werk, maar mijn kankertraject bracht een leemte aan het licht die dringend moet worden aangepakt: de behoefte aan emotionele en mentale ondersteuning, die hand in hand gaat met fysieke behandeling. Ik ben altijd al een vastberaden persoon geweest, en toen ik in 2023 de diagnose olfactorisch neuroblastoom kreeg – een zeldzame vorm van kanker in mijn neusholte – zei ik tegen mezelf dat ik het frontaal zou aanpakken. Maar optimisme alleen neemt niet weg dat kanker elk aspect van je leven beïnvloedt – fysiek, emotioneel en mentaal. Wat je mindset ook is, professionele ondersteuning kan het verschil maken.

Het begon allemaal met wat een klein probleem leek: een verstopte neus die maar niet overging. Aanvankelijk schreef ik het toe aan de nasleep van COVID . Maanden later snurkte ik voor het eerst in mijn leven en werd ik wakker zonder door één neusgat goed te kunnen ademen. Zelfs toen stond ik op het punt mijn ziekenhuisafspraak af te zeggen. Ik wilde niemands tijd verspillen.

Maar die afspraak redde mijn leven. Onderzoeken wezen uit dat ik een tumor van 5 cm in mijn neusholte had. Ik was verbijsterd. De kanker was al begonnen mijn schedelbasis aan te tasten en in mijn hersenen te dringen. Zonder behandeling had de tumor zich verder kunnen verspreiden en was hij onmogelijk te bestrijden.

Er was geen tijd te verliezen. Binnen enkele weken reisde ik van Cornwall naar Birmingham , waar chirurg Shahz Ahmed, bestuurslid van de stichting Get A-Head, een ongelooflijk complexe operatie uitvoerde om de tumor te verwijderen en het gebied tussen mijn hersenen en neus te reconstrueren. Ik zal hem en het team eeuwig dankbaar zijn – hun werk heeft me mijn leven teruggegeven.

Terwijl ik me voorbereidde op de operatie, herinner ik me dat ik een moedig gezicht hield voor mijn man Gary en mijn dochters, Lowenna en Keizha. Maar van binnen maakte ik me zorgen over alle mogelijke 'wat als'-scenario's.

Wat als ik niet helemaal zelf wakker werd? Wat als de operatie mislukte? Wat als ik het helemaal niet overleefde?

Zelfs als je vastbesloten bent om positief te blijven, is kanker een achtbaan van emoties. Ik begon de behandeling, die zes weken chemotherapie en radiotherapie omvatte, met zoveel moed als ik kon. Ik zei tegen mezelf: "Dit is gewoon iets waar we doorheen moeten." En dat deden we – maar niet zonder momenten van diepe strijd.

De moeilijkste momenten waren niet altijd fysiek. Voor mij was een van de zwaarste dagen het aanmeten van het masker voor de radiotherapie. Ik herinner me dat ik me volledig overweldigd voelde en in tranen uitbarstte. Het was angstaanjagend, want het maakte alles heel echt. Hoe sterk ik ook was, mentaal liep ik tegen een muur.

Hoewel mijn medische team geweldig was, concentreerden zij zich vooral op de fysieke kant van mijn kanker – de tumor, de scans, de behandelplannen – en niet zozeer op de emotionele symptomen die ik mogelijk had.

Begrijp me niet verkeerd, ze waren ontzettend zorgzaam en zorgden heel goed voor me. Ze verwezen me door naar ondersteunende diensten en gaven me allerlei informatieboekjes.

Maar ik denk dat ik gerust kan zeggen dat ik de mentale tol van mijn diagnose en behandeling grotendeels alleen met mijn gezin heb moeten dragen.

Als ik vaker rechtstreeks naar mijn geestelijke welzijn zou zijn gevraagd en ik tijdens de behandeling openlijker had kunnen praten, zou dat een groot verschil hebben gemaakt. Ik weet dat ik niet de enige ben die dit ervaart.

Ik voel me bevoorrecht dat ik behandeld ben door Shahz Ahmed, wiens chirurgische expertise mijn leven heeft gered. Door zijn werk als bestuurslid van Get A-Head, een liefdadigheidsinstelling die mensen met hoofd-halskanker ondersteunt, heb ik ook gezien hoe organisaties als deze echt een verschil maken.

Maar Get A-Head is niet de enige. In het Verenigd Koninkrijk zijn er talloze goede doelen die zich inzetten voor het welzijn van kankerpatiënten. Ze richten zich op bewustwording en bieden praktische en emotionele ondersteuning.

Wat ontbreekt, is een meer samenhangende aanpak. De introductie van gerichte holistische beoordelingen binnen de NHS zou ervoor kunnen zorgen dat elke kankerpatiënt op het juiste moment toegang heeft tot de juiste ondersteuning, waardoor het traject voor iedereen soepeler en met meer compassie verloopt.

Vandaag de dag ben ik langzaam mijn leven weer aan het opbouwen. Ik ben weer aan het werk, waar ik de dingen stap voor stap aanpak, en ik geniet van de vakanties met mijn familie. Maar er zijn nog steeds momenten – vooral wanneer ik terugdenk aan mijn ervaring – die me eraan herinneren hoe belangrijk emotionele steun is.

Hoewel ik er trots op ben hoe sterk ik ben gebleven tijdens mijn kankerbehandeling, heb ik kunnen rekenen op een steunende familie. Veel anderen hebben minder geluk, en niemand zou deze uitdagingen zonder professionele hulp moeten moeten doorstaan.

De campagne van de Daily Express is cruciaal omdat ze de lacunes in de kankerzorg aan het licht brengt. Emotionele en mentale gezondheid zijn te lang als ondergeschikt beschouwd aan fysiek herstel. Toch zijn deze elementen voor patiënten nauw met elkaar verbonden, en is het aanpakken van het een zonder het ander slechts het halve werk.

Holistische behoeftebeoordelingen die de persoon achter de diagnose weerspiegelen, zouden een standaardonderdeel van de zorg voor iedereen moeten zijn. Kanker overleven gaat niet alleen over het overwinnen van de ziekte – het gaat erom ervoor te zorgen dat patiënten de tools hebben om te genezen, van binnen en van buiten.

Nu de Wereld Hoofd-Halskanker Dag voor de deur staat (27 juli), is er geen beter moment om uw stem te laten horen en mee te doen aan de campagne van de Daily Express door de bovenstaande petitie te ondertekenen.